Kiedy byłam dzieckiem, moi rodzice prawie mnie nie widywali, ponieważ zawsze przebywałam u mojej babci. A teraz nie mogą spędzić z wnukami nawet dnia.

Moje dzieciństwo było skomplikowane, ponieważ moi rodzice musieli ciężko pracować, aby zapewnić nam godne życie. Pamiętam, że zawsze zabierali mnie do babci, a sami jeździli w sprawach służbowych. W rzeczywistości to moja babcia mnie wychowała i jestem jej za to bardzo wdzięczna. Teraz mam dwie córki – Natalkę i Alicję. Mój mąż i ja pracujemy na dwóch etatach, aby zaoszczędzić pieniądze na własne mieszkanie. Na początku, trudno nam było sobie ze wszystkim poradzić, ale moi rodzice postanowili, że nam pomogą. Odbierali dzieci ze szkoły, zabierali je na różne zajęcia i bawili się z nimi. Krótko mówiąc, zajmowali się naszymi dziećmi, podczas gdy my harowaliśmy na dwóch etatach. Rozumieli naszą sytuację i pomagali jak mogli.
Pewnego dnia mama przyszła i poinformowała mnie, że zamierzają wynająć swoje mieszkanie i chcą przeprowadzić się na wieś. To dość daleko od nas – i to mnie zasmuciło.
– „Mamo, proszę poczekajcie kilka miesięcy. Przeprowadzicie się później. Prawie uzbieraliśmy pieniądze na mieszkanie, ale jeśli wyjedziecie, będę musiała rzucić jedną z prac, a wtedy w tym roku nie uda nam się kupić mieszkania.” – próbowałam przekonać mamę.

– „Nie zamierzamy tu zostawać siłą z powodu ciebie. Chcemy się przeprowadzić i pojedziemy, a ty zajmiesz się swoimi dziećmi samodzielnie, bo zawsze polegasz na innych. Nie jesteśmy zobowiązani do pomocy. Już i tak wystarczająco wam pomogliśmy.” – odpowiedziała mama.
Byłam bardzo zaskoczona reakcją mojej mamy; było mi przykro, ale powstrzymałam swoje emocje. Nie sądziłam, że te kilka miesięcy robi im taką różnicę, ale wybór należy do nich, a ja nie zamierzam już ich przekonywać. Zrozumiałam, że nie chcą spędzać czasu z moimi dziećmi i nie mogę ich do tego zmusić. Mój mąż i ja już się przyzwyczailiśmy, że musimy radzić sobie z trudnościami sami.