Każdej nocy, zasypiając, Irena była pewna:
– Jutro będzie nowy dzień.
Ale nadszedł ranek i wszystko zaczęło się od nowa, jakby ktoś odpalił stary gramofon i nie mógł przestać, więc raz za razem przewija się ta sama melodia.
Budzik. Świadomość powoli powraca. Chciałaby wrócić spać, ale obowiązki nie zaczekają.
Pije kawę, idzie na spacer z psem. Na ulicy jest ciemno i wilgotno – jesień nieubłaganie wkracza w życie.
Niespokojny jamnik nosi się jak szaleniec, wpychając nos we wszystkie doły i szczeliny. Szuka czegoś – taka jest jego natura.
– Toffik, do domu! – krzyczy opiekunka.
Ale mądre zwierzę udaje, że nie słyszy.
– Dobrze, pobiegnijmy trochę – postanawia Irina. – Jest jeszcze czas.
Wracają do domu, myją mu łapy. Konieczne jest karmienie. Do miski wlewa wodę i karmę, a Toffik z apetytem pochłania wszystko, do ostatniego okrucha.
– Tak, nakarmiłam jednego, inni wkrótce się obudzą. Czas upiec naleśniki. Później zajmę się sobą – z tymi myślami Irena przygotowała ciasto, wkładając całą swoją energię, by nie było w nim grudek.
– Pierwszy do kosza.
Na patelni z syczącą rozkoszą jednorodna masa zdradziecko przyklejała się do dna.
– No, jak zawsze – Irena prawie płakała, skrobiąc ciasto. – Mówią prawdę: „Pierwszy naleśnik zawsze jest bezużyteczny!
Dalszy proces przebiega jak w zegarku.
W kuchni pojawia się zaspany mężczyzna, całuje ją w policzek:
– Dzień dobry.
– Dzień dobry, Kochanie.
Syn biegnie za ojcem i rzuca niezadowolony:
– Znowu naleśniki?
– Dla Ciebie owsianka – matka odpowiada w jednej chwili.
– Zjedz szybkie śniadanie, wszystkim się spieszy.
Mężczyźni wychodzą, a Irena ma bardzo mało czasu na posprzątanie stołu, umycie naczyń, uporządkowanie. Robi to wszystko mechanicznie i szybko, jak na autopilocie.
Jedzie autobusem i jak zwykle siedzi przy oknie. Jazda zajmuje jej dwadzieścia minut. Kobieta spogląda na miasto pogrążone w jesiennej mgle, która pojawia się za oknem, po czym kieruje wzrok na pasażerów. Jakie ponure twarze! Nawet u dzieci. Wydaje się, że są zabierani do ciężkiej pracy.
Na następnym przystanku wchodzi kobieta z dzieckiem. Dzieciak krzyczy, a matka uspokaja go, obiecuje, że w weekend zabierze go do zoo. Dzwoni czyjś telefon, a cały autobus słucha typowych odpowiedzi:
– Jestem w autobusie.
– Jadę do pracy.
– Tak, już dostał.
– Dobrze, zadzwonię później.
Dojechali do miejsca docelowego. Irena prawie biegnie ulicą, głośno stukając obcasami. Do rozpoczęcia pracy zostało pięć minut.
– Dzień dobry wszystkim! – mówi głośno, wchodząc do biura.
– Wątpię w to, że będzie dobry – Aleksander odpowiada i natychmiast wybucha uśmiechem:
– Kolego, wypij lepiej kawę!
Rozpoczął się dzień pracy. Nie różni się od poprzednich: zamówienia, faktury, podsumowania.
Przerwa na lunch. Wszyscy udają się do stołówki, znajdującej się na parterze. Teraz zamówią ten sam posiłek i zaczną rozmawiać o niczym.
Dzień pracy się skończył, choć wydawało się, że nie ma końca. Teraz do sklepu i na autobus. Zwykły supermarket. Irena automatycznie wrzuca do koszyka standardowy zestaw produktów.
Wraca do domu nie myśląc o niczym, czuje w sobie absolutną próżnię.
Zmieniła ubranie. Chce usiąść i obejrzeć film, ale musi ugotować obiad na jutro, bo inaczej będzie musiała wstawać o piątej rano.
Mężczyzna usiadł przy monitorze komputera, a syn odrabia lekcje. Nikt nie ma siły ani chęci do rozmowy.
– Jakże zmęczona jestem tym wszystkim! Gdyby choć raz coś się zmieniło – pomyślała z irytacją Irena.
I wszechświat ją usłyszał!
Rano Toffik pobiegł za czyimś psem, nadepnął na coś ostrego i zranił łapę. Musiała iść z nim do weterynarza. Jej mąż i syn zjedli śniadanie we własnym zakresie.
Autobus, którym Irena miała jechać, nagle zepsuł się w bardzo odległym od pracy miejscu. Musiała przejść prawie kilometr w deszczu, aby dostać się do następnego przystanku.
Szef ogłosił, że musi zwolnić trzy osoby, a Irena zobaczyła swoje nazwisko na wypowiedzeniu. Była strasznie zdenerwowana i poszła płakać do koleżanki. A ona, usiłując zmienić temat, dolała oliwy do ognia. Powiedziała, że widziała męża Ireny z inną kobietą.
Na prośbę kobiety wszystko tak szybko się zmieniło, więc uważajcie na swoje życzenia!
