Weszłam do sklepu, trzymając za rękę moją małą córkę. Zawsze uczę ją szacunku do pieniędzy, więc kiedy poprosiła o batonika, powiedziałam, że nie, ponieważ dzisiaj nie mam ze sobą tyle pieniędzy. Córka zaczęła płakać, ale wiedziałam, że muszę pozostać stanowcza. Za nami zauważyłam starszego mężczyznę, który stał w kolejce. Ubrany był bardzo brzydko, a w koszyku miał tylko bułki i konserwę z mięsem.
Po wyjściu ze sklepu mężczyzna nas dogonił. Podszedł do nas i dał mojej córce małego czekoladowego wafelka. Byłam zszokowana jego uprzejmością i szczerością. Powiedział, że sam nie ma dzieci, ale wie, jak ważne jest dla nich coś słodkiego. Dowiedziałam się, że jest bezdomny i od kilku lat żyje na ulicy. Słysząc jego historię, poczułam głęboki żal i bezsilność. To był człowiek, który przez całe życie walczył z przeciwnościami losu i trudnościami. Teraz ja poczułam się zobowiązana do pomocy.
Dowiedziałam się, że wcześniej pracował w Niemczech w zakładzie z elektroniką. Jednak pewnego dnia miał wypadek przy pracy, w wyniku którego nie mógł pracować dalej. Wrócił do Polski, aby kontynuować leczenie, ale nie otrzymał pomocy od swoich dalekich krewnych ani od państwa.
Czuł się bardzo upokorzony przez swoją sytuację i przestał walczyć o pomoc. Nie wierzył, że kiedykolwiek będzie miał szansę na poprawienie swojego losu. Zmagał się z bólem i niemożnością wykonywania pracy. Z czasem zaczął tracić swoje oszczędności i musiał zacząć żyć z dnia na dzień. Został bezdomnym i codziennie starał się przetrwać na ulicy.
Postanowiłam, że muszę zrobić coś dla tego człowieka. Chciałam pomóc mu zmienić swoje życie. Od kilku dni poszukuję informacji o organizacjach pomagających osobom bezdomnym. Skontaktowałam się z domem pomocy społecznej, w którym pracuje kilku moich znajomych. Wierzę, że uda mi się zmienić jego los. Ludzie, którzy mają tak niewiele, z taką szczodrością pomagają – nie można przejść obok nich obojętnie.
