Często zdarza się, że starsi ludzie czują się odtrąceni przez swoje rodziny…
Mój wujek mieszka na terenie Podlasia. Jakiś czas temu w jego sąsiedztwie zamieszkała starsza kobieta. Została przywieziona tutaj przez swoją rodzinę, kobieta miała już prawie 80 lat i wydawała się być chorowita. Rodzina pożegnała się z nią, obiecując odwiedzić ją za rok. Załatwili dla niej dwa razy w tygodniu opiekunkę i poprosili sąsiadków o drobną pomoc. Mówili, że przywieźli tutaj babcię, by odpoczęła od życia w mieście i miała spokój, czyste powietrze i możliwość spacerów. W rzeczywistości to ta kobieta prosiła o przeprowadzkę na wieś, czując, że nie jest potrzebna już rodzinie. Rodzina ucieszyła się, byli przekonani, że starsza pani nie poradzi sobie i w testamencie dostaną mieszkanie w mieście.
Rok minął, a ona zdrowiała z dnia na dzień. Kiedy wróciła jej rodzina, zauważyła, że stała się bardziej aktywna i pełna energii. Zorganizowała teren dookoła domu i przygotowała ogród: zasadziła warzywa i kwiaty.
Rodzina postanowiła zatrzymać się na tydzień, a później znów wyjechali. A ta kobieta… Cóż, radziła sobie coraz lepiej. Mieszkańcy wsi zaczęli regularnie kupować u niej warzywa: pani stała się lokalną atrakcją. Zyskała przyjaciół, wszyscy ją znali i pokochali.
Sąsiedzi zawsze chętnie pomagają, gdy tylko napotyka na trudności, tak bardzo ją lubią! A jej rodzina wciąż przyjeżdża tylko raz w roku, aby sprawdzić, jak sobie radzi.
Tak sobie myślę, czy może być coś lepszego niż świeże powietrze i bliskość natury? Szkoda tylko, że rodzinie chodziło o coś innego.
Według Was, gdzie jest najlepsze miejsce dla osób starszych do życia?
