Zbliżały się urodziny mojej żony. Myślałem o tym, jaki prezent dla niej przygotować. Uwielbiam ją rozpieszczać, cieszę się, gdy jest szczęśliwa. Chciałem, aby moja żona była emocjonalnie zadowolona z tego prezentu. Jednocześnie chciałem, aby ten prezent od czasu do czasu przypominał jej o mnie. Stwierdziłem, że kolczyki będą dobrym wyborem.
Żona była bardzo zadowolona, ale w ciągu ostatniego roku nosiła je tylko kilka razy, chociaż były wykonane na zamówienie, aby pasowały do każdego stroju żony.
I pewnego dnia przypadkowo spotkałem swoją teściową w supermarkecie. Zauważyłem, że ma dokładnie takie same kolczyki jak moja żona.
Może nie znam się na estetyce, ale starałem się zamówić najładniejsze, zgodnie z gustem żony. Już nie wspomnę o cenie, jaką za nie zapłaciłem. Generalnie, warto było znaleźć osobę, która wykona je na zamówienie. Prawie się tam rozpłakałem, chociaż wcale nie chciałem.
Poprosiłem teściową o ich zwrot. Uznałem, że będę spokojniejszy, jeśli te kolczyki zostaną ze mną, niż kiedy będę oglądał to, jak żona traktuje mój prezent.
Oczywiście teściowa natychmiast o wszystkim powiedziała żonie. A ona czekała na mnie w domu oburzona i zdenerwowana. Zagroziła mi, że jeśli nie przeproszę jej matki i nie oddam jej kolczyków, to zostanę z nimi sam, a ona po prostu pojedzie i zamieszka z nią.
Rozumiem, że to jej prezent i może nim rozporządzać według własnego uznania, ale rozstanie się przez kolczyki jest wyjątkowo nierozsądne.
Chociaż w mojej opinii, nie chodzi już nawet o kolczyki. Patrzę na zachowanie mojej żony i zastanawiam się, czy jej potrzebuję. Czy naprawdę kocham tę osobę, a nie tę, którą sobie wyobrażałem?
